[Recenzja] Fire Emblem: Awakening

Fire Emblem – chyba każda osoba, która posiadała w w starych dobrych latach 90. NESa, kojarzy ten tytuł. Intelligent Systems odwaliło kawał dobrej roboty, łącząc elementy strategii turowej i RPG’a, tworząc bardzo przyjemny tytuł. Kwestią czasu było pojawienie się tego tytułu na nowych konsolkach od Nintendo.
Fire Emblem: Awakening jest już trzynastą grą z serii, a rynek zawojowała w kwietniu 2013 roku. Gdy kupowałem tytuł, pamiętałem, jak trudnymi grami były poprzedniczki i zastanawiałem się, jak panowie z IS to rozwiązali – czy zmniejszyli poziom trudności, narażając się na falę gniewu ze strony wieloletnich fanów, czy może jednak pozostawili go takim samym, odcinając się od przypływu gotówki od obecnych „casualowych” graczy.

Rozwiązanie przekroczyło moje oczekiwania i za nie twórcy powinni dostać oklaski. Połączyli oba typy graczy.
W grze początkowo mamy do wyboru 3 poziomy trudności – Easy, Hard i Lunatic, oraz 2 tryby – Classic i Casual. O ile skali trudności nie trzeba wyjaśniać (nie, Lunatic nie jest tak prosty, że zrobicie go śpiąc), to trzeba się zatrzymać przy trybach. We wszystkich poprzednich częściach FE, gdy postać umierała, to nie żyła. Koniec, wskrzeszeń nie ma. Dodatkowo, grę można było zapisać tylko i wyłącznie na ekranie mapy, pomiędzy misjami, nie w samej walce. To znacząco podnosiło poziom trudności, gdyż jeden zły ruch po godzinie walki kończył się całkowitą katastrofą i trzeba było zaczynać od nowa. Czasami nawet trzeba było poświęcić kogoś, aby powstrzymał tylne natarcie.
W tej części tak wygląda tryb Classic. Natomiast tryb Casual jest całkowitą odwrotnością – grę można zapisać w każdym momencie i po walce można wskrzeszać jednostki. Dobre rozwiązanie dla początkujących, włącznie z możliwością wyboru poziomu trudności, jednak weterani (w tym i ja) pewnie nawet się nie zastanawiali i od razu wzięli Lunatic Classic, dostając baty w tutorialu i śmiejąc się od ucha do ucha.

Nie zamierzam tutaj zanudzać historią, bo jest ona bardzo dobrze napisana i lepiej przeżyć ją samemu niż czytając moje wypociny. Ważny jest fakt, że nie spotkamy żadnych postaci znanych z poprzednich części.
Rozgrywka wygląda dokładnie tak, jak można sobie wyobrazić w taktyczne RPG – posiadamy swoich dzielnych wojów, którzy poruszają się po polach i musimy zmiażdżyć przewyższających nas liczebnie wrogów. Jeden woj, książę o imieniu Chrom (można powiedzieć, że to główny bohater), musi być zawsze w drużynie i nie może zginąć. Jak zginie, to przegrywamy. Standard.
Jednak to tylko pierwsze wrażenie – gra jest o wiele bardziej skomplikowana niż mogłoby się początkowo wydawać.
Po pierwsze – broń broni nierówna. Przypomina to nieco zabawę w kamień-nożyce-papier, gdzie jedna broń bije mocniej drugą, ale dostaje baty od trzeciej.
Po drugie – rodzaje jednostek. Oczywiście, kleryk będzie dostawał mocniej od rycerza niż koleś z tarczą, ale poza tym jednostki latające otrzymują więcej obrażeń od pocisków. Łucznicy nie kontratakują, gdy bije się ich z bliska.
Po trzecie – teren. Wszystko na mapie jest jednocześnie najlepszym sprzymierzeńcem, jak i najgorszym wrogiem. Fort regeneruje życie, gdy w nim jesteś, ale tylko z niego wyjdź, a zacznie generować wrogów, którzy wbiją Ci się w plecy. Góry powstrzymają jednostki naziemne, ale zasięgowe i latające będą w ciebie miotać bez szansy na podejście i zadanie ciosu. To tylko przykłady, a jest tego o wiele więcej.
Do tego dochodzi łączenie postaci w pary. W wyniku tego dołączamy jedną postać do drugiej. Postać dołączona nie może być w bezpośredni sposób zaatakowana, zapewnia bonusy statystyk postaci głównej oraz skille, o ile takowe posiada. Możliwości są nieograniczone – można tego używać jak ruch defensywny, zwiększając przeżywalność obu postaci; ofensywny, aby bolało przeciwników; bądź też jako formę ukrycia zranionego sojusznika przed wrogami. Na tym jednak nie koniec. W miarę jak 2 osoby walczą ramię w ramię, rośnie ich zaufanie wobec siebie. Im większe ono, tym lepsze bonusy otrzymują walcząc razem. Do tego, jeżeli walczy woj płci męskiej i żeńskiej, to po pewnym czasie się w sobie zakochują, jest cudowny ślub i do tego możemy spodziewać się potomka z umiejętnościami od rodziców (sorry, homoseksualiści nie są dopuszczeni do głosu).

No dobrze, to wszystko składa się na umiejętności taktyczne, a co z elementami RPG? Jest ich sporo.
Klasy – nieodłączny element. Jest ich masa – dosłownie. Każda postać zaczyna z jakąś klasą, z definicji niepowtarzalną. Wraz ze wzrostem poziomów, dostaje ona statystyki. Tutaj pojawia się pierwszy minus gry – nie tylko ilość statystyk otrzymywana co poziom jest losowa, ale również ich rozłożenie. Naprawdę, coś mnie trafiało, kiedy mój kleryk dostawał 2 punkty w siłę (klerycy nie mogą atakować wręcz), mój rycerz 2 w inteligencję, a postać, która normalnie służy tylko jako towarzysz do drugiej, dostaje +1 do wszystkiego. Litości. Tyle dobrze, że po osiągnięciu pewnego poziomu można zmienić klasę postaci, używając specjalnego przedmiotu. Używając jeszcze innego, możemy ulepszyć klasę, resetując jej poziom, jednak dając dostęp do znacznie większego arsenału umiejętności.
Naturalnie, każda klasa posługuje się jakimś typem broni – rycerz z magiczną księgą w ręce? Zapomnijcie, tarcza, miecz i z okrzykiem na ustach do boju. Ważny jest fakt, że bronie po jakimś czasie ulegają zniszczeniu – po prostu się rozpadają. Trzeba uważać, aby nie zostać w środku walki bez żadnego oręża, bo może się to skończyć źle (Vaike, patrzę na Ciebie).

W grze poruszamy się po mapie świata, przemieszczając drużynę z jednego miejsca misji do drugiego. Niestety, nie ma otwartej eksploracji ani nic w tym stylu. Poruszamy się od zadania do zadania, czasami cofając się, gdy w miejscu, w którym już ją wykonaliśmy pojawia się handlarz lub banda stworków do pobicia. Na mapie jest zawsze jedna misja z kampanii oraz czasami kilka pobocznych, w wyniku których możemy pozyskać nowych rekrutów, zdobyć ciekawe wyposażenie czy też po prostu rozwalić kilka łbów.
Problem pojawia się w momencie, w którym jesteśmy za słabi na nowego questa, a na mapie nie ma nic innego. Są na to dwa rozwiązania – kupno specjalnego przedmiotu, który generuje wrogów, bądź zakup pakietów DLC z Nintendo eShop dających dostęp do dodatkowych map, które możemy powtarzać w celu napełnienia sakiewki lub podbiciu kilku poziomów. Fani poprzednich części będą zachwyceni, bo są również dostępne pakiety ze starymi bohaterami, z którymi walczymy albo ramię w ramię, albo przeciwko nim.

Teraz nadszedł czas na moje narzekanie – poziom Lunatic. Jak napisałem wcześniej, wybrałem go od razu, szło mi całkiem całkiem do pewnego momentu (10. misja), w którym byłem po prostu za słaby. To nie mój brak zmysłu taktycznego, tylko moje postacie były po prostu za słabe, aby stawić opór, zwłaszcza, że przez początek gry trzeba polegać na Fredericku – jedynej postaci, która nie umiera od pojedynczego ciosu czegokolwiek. Żadnych misji pobocznych, stworki na poprzednich są zbyt mocne, a te z przedmiotu do sztucznego generowania nie dają prawie w ogóle doświadczenia. Jedyną, JEDYNĄ opcją jest zakup DLC, aby podlevelować (chyba, że jest się kimś na wzór Aleksandra Macedońskiego w kwestii taktyki). Nie tak powinien wyglądać ten poziom trudności. Fakt, powinien być wymagający, ale nie do tego stopnia, aby zmuszać graczy do zakupu misji.

Troszkę się rozpisałem. Czas na ocenę końcową, czyli dla ludzi „tl;dr”.
Fire Emblem: Awakening to genialny tytuł na konsolę od Nintendo, oferujący masę dobrej zabawy każdemu, kto chociaż trochę lubi RPG bądź strategię. Historia i muzyka są na przyzwoitym poziomie, graficznie prezentuje się bardzo okazale, cutscenki w 3D to majstersztyk.
Minusem jest poziom Lunatic (czyt. akapit wcześniej), brak możliwości powtórzenia misji czy jakiejkolwiek formy treningu postaci.