[Recenzja] Mario Golf: Super Rush

Zasiadając do Mario Golf: Super Rush, miałem dobre przeczucie. Materiały promujące nową sportową przygodę z mieszkańcami Grzybowego Królestwa w rolach głównych prezentowały się obiecująco: cudowna szata graficzna, do której zdążyły nas przyzwyczaić ostatnie produkcje z wąsatym hydraulikiem, szereg trybów do wyboru – zaczynając od przygodowego aż po nowe, pokręcone modyfikacje sprawdzonej formuły – oraz doskonały, niestarzejący się gameplay, którym od lat może poszczycić się seria. To nie mogło się nie udać, prawda? A jednak swoją przygodę z nowym Mario kończę z mieszanymi uczuciami. Super Rush kładzie bowiem solidne fundamenty, ale całą resztę robi w pośpiechu i po łebkach.

Na pierwszy rzut oka Super Rush kipi od zawartości. Wśród dostępnych trybów znajdziemy tu między innymi Standard Golf. Jak sama nazwa wskazuje, to tradycyjny golf, w którym zaliczamy wybraną liczbę dołków (maksymalnie 18), starając się ograniczyć liczbę uderzeń to minimum. Uwzględniamy przy tym dodatkowe czynniki, takie jak rodzaj gruntu, nachylenie terenu czy panujące warunki atmosferyczne. I to w zasadzie najlepsze, co Super Rush ma do zaoferowania – sprawdzona formuła Mario Golf nigdy nie zawodzi i chce się do niej wracać, choćby na jedną krótką partyjkę. Deweloperzy z Camelot chcąc odświeżyć nieco zasady gry, przygotowali jednak dwie nowe, zakręcone wersje elitarnej dyscypliny: Speed Golf i Battle Golf.

Speed Golf to, jak nietrudno się domyślić, golf, tylko że pod presją czasu. Tryb ten pojawił się co prawda w poprzednich odsłonach cyklu, jednak tu doczekał się gruntownego przemeblowania. Zadanie polega na umieszczeniu piłeczki w dołku w jak najkrótszym czasie, ograniczając liczbę uderzeń do minimum, dlatego że każde z nich dolicza 30 sekund do ostatecznego wyniku. Należy więc mieć na uwadze zarówno dokładność wykonywanych uderzeń, jak i tykające wskazówki zegara. Jakby tego było mało, po uderzeniu piłeczki sami musimy za nią pobiec, ostrożnie zarządzając wiszącym nad postacią paskiem energii. Ta pozwala nam biec szybciej lub aktywować Special Dash – ruch, dzięki któremu kierowana przez nas postać dostaje superprzyspieszenia, powalając na łopatki każdego, kto stanie jej na drodze. I choć doceniam twórców za próbę odświeżenia formuły, Speed Golf nie przypadł mi do gustu. Bieganie od piłeczki do piłeczki to prawdziwa katorga, choćby dlatego, że po drodze nie dzieje się absolutnie nic ciekawego: dwie przeszkody na krzyż, raz na jakiś czas któryś z rywali nas potrąci… I to wszystko. Same założenia trybu są ciekawe, ale brakuje mu większej głębi, przez co sprawia wrażenie niedopracowanego, sklejonego na szybko. Drugi tryb, Battle Golf, wypada nieco lepiej. Czterech golfistów staje na wypełnionej przeszkadzajkami arenie z dziewięcioma dołkami. Ten, kto pierwszy zdobędzie trzy z nich, wygrywa. Pomimo wszechobecnego chaosu, bawiłem się w nim całkiem nieźle. Niestety, Battle Golf rozgrywany jest wyłącznie na dwóch planszach, przez co dość szybko mnie wynudził. Warto zaznaczyć, że w każdy z powyższych trybów zagracie również przez internet.

Golf Adventure to tryb, w którym główną rolę odgrywa wykreowany przez nas ludek Mii. Fabuła Super Rush – delikatnie mówiąc – do skomplikowanych nie należy. Jest prosta, sztampowa i przewidywalna. W trakcie swojej podróży odwiedzamy sześć wiosek, gdzie organizowane są turnieje golfowe. Wioski zamieszkałe są przez Toady, żółwiki Koopa i inne postacie znane z uniwersum Mario. Teoretycznie możemy z nimi pogadać; w praktyce żaden z nich nie ma nic ciekawego do powiedzenia. Przez rozegraniem turnieju odbywamy mały trening techniczny, podczas którego uczymy się nowych umiejętności. Golf Adventure to bardziej przydługawy samouczek aniżeli wartościowy tryb przygodowy. Fabuła dopiero pod sam koniec stawia nieco odważniejszy krok w stronę dziwactwa, którym błyszczał niejeden marianowy spin-off. Robi to jednak zdecydowanie za późno. Warto zaznaczyć, że wszystkie turnieje w Golf Adventure podążają ścieżką wydeptaną przez tryb Speed Golf, za każdym razem modyfikując lekko zasady. Jeśli więc nowa wersja golfa nie przypadnie wam do gustu, ukończenie fabuły może okazać się ciut męczące.

Choć Super Rush sprawia wrażenie tytułu wypchanego zawartością, jej brak okazuje się jego największą bolączką. Deweloperom z Camelot udało się przygotować zaledwie sześć pól golfowych: trzy z nich to niemal identycznie trawiaste tereny. Kolejne to pustynia, las i kraina Bowsera. Zapomnijcie o dziwacznych poziomach jak Peach Gardens czy Yoshi Lake z poprzedniej odsłony. Każda z dostępnych tu plansz jest do bólu zachowawcza i nijaka. Jasne, można się spodziewać, że twórcy rozbudują kolekcję pól poprzez aktualizacje, jednak na dzień dzisiejszy… bieda aż piszczy.

Nie wiem, może jestem zbyt krytyczny, ale męczy mnie już bylejakość sportówek z Marianem. Super Rush to taka wydmuszka: ładna z zewnątrz, w środku pusta. Czy wprowadzenie innowacji zawsze musi wiązać się z zaniedbaniem pozostałych aspektów gry? Czy sześć plansz – w tym trzy niemal identyczne – to naprawdę wszystko, na co stać zespół odpowiedzialny za serię? Nie zapominajmy, że w wydanym na 3DS-e World Tour pól golfowych było dziesięć – każde z nich znacznie ciekawsze od tych przygotowanych na potrzeby Super Rush. I to wszystko w grze za pełną cenę. Jak dla mnie, absolutna kpina. Nowy Mario Golf to kolejny (prawdopodobnie robiony w pośpiechu) półprodukt, który – przynajmniej na chwilę obecną – nie oferuje na tyle, by usprawiedliwić swoją cenę. To typowy sportowy Marian, który, owszem, stawia krok do przodu, ale tylko po to, by po chwili zrobić krok w tył.

[Recenzja] Mario Golf: Super Rush

50 Recenzent

Criterion 1

Użytkownicy (1 głos) 70

Recenzje użytkowników Zaloguj się, żeby oddać głos

Sort by: Most recent Top score Most helpful Worst score

Be the first to leave a review.

Verified

Show more

{{ pageNumber+1 }}

Grę dostarczył ConQuest Entertainment – oficjalny dystrybutor Nintendo w Polsce.